Μουσική: Θαύμα ή Κατάρα ;

Με την ευκαιρία της δημιουργίας αυτού του ιστολογίου αποφάσισα να επιλέξω ως πρώτο θέμα την σκέψη του τι είναι άραγε η μουσική. Για τον καθένα μας αποτελεί σίγουρα κάτι το διαφορετικό και ξεχωριστό,αλλά πόσο βαθιά έχουμε ψάξει μέσα μας για το τι σημαίνει για τον καθένα η μουσική,πέρα από επιφανειακές σκέψεις και σχηματισμούς θεωριών.
Όλοι έχουμε κάνει συνειρμούς γύρω από τη μουσική που λατρεύουμε,θεωρίες συνομωσίας προκειμένου να αφανίσουμε από προσώπου γης την μουσική που απεχθανόμαστε και σκέψεις για το πώς θα μπορούσαμε μία μέρα να δείξουμε ή καλύτερα να αποδείξουμε στον υπόλοιπο κόσμο ποια είναι πραγματικά η μουσική κατηγορία που οριοθετεί την έννοια "μουσική".Το τελευταίο μάλλον δεν θα το καταφέρουμε ποτέ αφού πρέπει να ανατρέξουμε σε αρχαίες περιόδους και πολιτισμούς. Οι απαρχές της μουσικής δεν με απασχολούν όσον αφορά αυτό το κείμενο. Εδώ έχω ένα ερώτημα για το κατά πόσο η μουσική αποτελεί για κάποιους θαύμα για κάποιους άλλους κατάρα ή ,αν τελικά προκύψει έτσι,και τα δύο.
Ας υποθέσουμε ότι "κάποιος" άρχισε τη μουσική του εκπαίδευση με τις καλύτερες προϋποθέσεις,ακούγοντας μουσική από δίσκους που πρόκειται να κληρονομήσει και μάλιστα δίσκους "διαμάντια" που ανάγκαζαν το πικ-απ να βγάζει φωτιά και να γεμίζει πνεύμα και σώμα με ήχους των Tuxedomoon,των Camel,των Supertramp,των Led Zeppelin,των Rolling Stones και των Beatles.Η συνέχεια είναι ακόμη καλύτερη αφού ο νεαρός ξεσκίζει την βρετανική σκηνή των 90's ,με παράλληλες αναδρομές στο μάθημα ιστορίας που είχε μάθει από μικρός απ'έξω.Δεν ξεχνά τον Bowie ούτε ως Ziggy Stardust ούτε στις πιο "λογικές" στιγμές του. Αναθεματίζει τον πατέρα του επειδή δεν είχε αγοράσει σε βινύλιο το Abbey Road των Beatles και για να τον κάνει να πονέσει δυναμώνει το Sgt.Pepper's Lonely Hearts Club Band που μόλις είχε αγοράσει. Ώσπου έρχεται η στιγμή να ψαχτεί μόνος του.Παραγγελίες από εξωτερικό,περιοδικά,ατελείωτες ώρες στο διαδίκτυο και τάσεις μουσικού μαζοχισμού με τον τίτλο "αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις" αφού τριγύρναγε στα δισκοπωλεία ξοδεύοντας όσα χρήματα είχε πάνω του σε δίσκους που προσπαθούσε να μαντέψει αν όντως αξίζουν,προσπαθώντας να αποδείξει στον εαυτό του ότι πλέον είναι έμπειρος και ώριμος μουσικά. Άλλες φορές τα κατάφερνε και άλλες έχανε πανηγυρικά. Και αυτές οι σύντομες διαδρομές ,που παρακαλούσες να μην τελειώσουν, με τον πατέρα του μέσα στο αμάξι ακούγοντας και κριτικάροντας δίσκους,ανταλλάσσοντας απόψεις και ακούγοντας ευλαβικά τα όσα είχε να του πει ο πιο έμπειρος.
Και με τη μουσική αυτή έκλαψε,ονειρεύτηκε,γέλασε,ξέσπασε,ερωτεύτηκε. Άλλωστε αυτός ήταν και είναι για τον ίδιο ο σκοπός της μουσικής.Γι'αυτόν η μουσική είναι ένα θαύμα,ένα θαύμα που τον παίρνει μακριά και τον προστατεύει όταν η πραγματικότητα είναι σκληρή αλλά τον προσγειώνει όταν είναι έτοιμος να την αντιμετωπίσει.
Είναι όμως και καταραμένος,δέσμιος της σκληρής εργασιακής πραγματικότητας ,γιατί αυτός ο νεαρός αν ήταν πιο θαρραλέος και αποφάσιζε να πάρει το ρίσκο να ζήσει επαγγελματικά με αυτό που αγαπά περισσότερο είναι αμφίβολο αν θα έβγαζε το ψωμάκι του και αν τελικά τα κατάφερνε τότε θα ήταν πολύ άξιος αλλά και πολύ τυχερός.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Δεν μπορείς ,στη χώρα μας τουλάχιστον,να ζήσεις με τη μουσική.Και δεν εννοώ ως καλλιτέχνης αλλά ως δημοσιογράφος ή έστω ως dj. Σκεφτείτε μόνο να ξυπνούσαμε κάθε πρωί και να λέγαμε "Πού έχω να παίξω σήμερα;"-κοινώς-"Σε ποιους θα δώσω τα φώτα μου,ποιους θα κάνω να χορέψουν,να συγκινηθούν και να ερωτευτούν;" ή "Σήμερα κυκλοφόρησε το νέο album των Interpol και πρέπει να πάω στη δουλειά γιατί έχω να παραδώσω την κριτική μου σε μία ώρα".
Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι για πολλούς που ονειρεύτηκαν κάποτε ότι ήταν μουσικοί αρθρογράφοι,ρεπόρτερ σε φεστιβάλ,DJ και κορυφαίοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί η μουσική κυρίως ενδόμυχα είναι τόσο ένα θαύμα όσο και κατάρα. Ίσως κάποτε συγκεντρώσουμε κάποια χρήματα και ανοίξουμε ένα μαγαζάκι με δίσκους που μεσουράνησαν κάποτε,με άλλους που μεσουρανούν και με άλλους που θα μεσουρανήσουν.Ίσως πάλι γίνουμε DJ παίζοντας μουσική σε ξεχασμένα μπαρ με ελάχιστο κόσμο που όμως ξέρει να "ακούει",ή "φιλόσοφοι" που μέσω των ερτζιανών γεμίζουν τους "ακροατές" τους με ήχους γεμάτους ποιότητα νομίζοντας ότι έχουν φτάσει στην αλήθεια.