Review: Μετά το γάμο (DVD)

Τι να πει κανείς γι'αυτή την ταινία από τη Δανία;Ανθρώπινη,συγκλονιστική,ρεαλιστική.Τον Νοέμβριο του 2006 παίχτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.Ο κόσμος έβγαινε ενθουσιασμένος και δεν προλάβαινες να συγκρατήσεισ όλα τα σχόλια.Μετά καθόντουσαν στο κυλικείο και συζητούσαν την ταινία.Δεν πρόλαβα να την δω στο Φεστιβάλ.Την είδα χθες σε DVD.Μετά κάθισα μόνος μου και σκέφτηκα μερικά ζητήματα που κάποιους μας απασχολούν και άλλους ενδέχεται να μας απασχολήσουν.Ζητήματα ζωής,αγάπης,θανάτου.Τί άλλο μπορεί να παρεμβληθεί άλλοστε στην (σύντομη;) ζωή μας.
Ο Γιάκομπ είναι υπεύθυνος ενός προγράμματος σίτισης,εκπαίδευσης και κοινωνικής ανέλιξης των παιδιών στην ΙνδίαΜία μέρα δέχεται ένα τηλεφώνημα από ένα μεγαλοεπιχειρηματία ο οποίος προτίθεται να του κάνει μία προσφορά προκειμένου να συνεχιστεί το έργο του Γιάκομπ εκεί.Τα λεφτά θα δωθούν μόνο αν ο Γιάκομπ πάει στην Δανία για να ενημερώσει τον επιχειρηματία Γιόχαν για το έργο του στην Ινδία.Ο Γιόχαν καλεί τον Γιάκομπ στον γάμο της κόρης όπου μία μεγάλη αποκάλυψη θα γίνει.
Στις μέρες μας έχουμε κυριολεκτικά βαρεθεί να βλέπουμε ταινίες που ορίζουν την έννοια του blockbuster στηριζόμενες στο θέαμα και τίποτα άλλο.Ποιος είναι όμως ο πραγματικός σκοπός μίας ταινίας.Μόνο να ψυχαγωγήσει;Όχι.Σκοπός μίας ταινίας είναι να διδάξει,να ενημερώσει,να ευαισθητοποιήσει και τελικά να προβληματίσει.
Το ''Μετά το γάμο'' καταφέρνει όλα τα παραπάνω αφήνοντας μας μία αίσθηση για συζήτηση στο τέλος,όχι με την έννοια ότι η ταινία ήταν ελλειπής αλλά με τη διάθεση για κριτική στον ίδιο μας τον εαυτό και στις επιλογές που θα κάναμε σε ανάλογες καταστάσεις.Ίσως τότε να καταλαβαίναμε πραγματικά πόσο γενναίοι,ευαίσθητοι,μα πάνω απ'όλα,άνθρωποι ήμαστε.

*****

Σκηνοθεσία:Susanne Bier
Σενάριο:Susanne Bier,Anders Thomas Jensen
Πρωταγωνιστούν:Mads Mikkelsen,Rolf Lassgard,Sidse Babett Knudsen

Review: Sondre Lerche-Faces Down

Ο μικρός είναι ενδιαφέρων.O μικρός είναι καλός.O μικρός είναι πολύ καλός. Μας χαιρετά από την Νορβηγία, ο τότε (19 χρονών μόνο) Sondre Lerche,καθώς τώρα έχει φτάσει τα 25.Στα 19 του λοιπόν με ένα ντεμπούτο ,που εδώ φυσικά ήταν ανύπαρκτο, ο Lerche αποτελεί την μεγάλη έκπληξη από την Νορβηγία και μας γυρίζει τόσο σε Beatl-ικές συγχορδίες αλλά και σε όμορφους jazzy ρυθμούς.
Αυτό το πρώτο album αξίζει συγχαρητηρίων όχι μόνο για τα ολοκληρωμένα τραγούδια του αλλά και για την ηλικία στην οποία τα έγραψε ο νεαρός Sondre. Γιατί το να είσαι μόλις 19 και να γράφεις τέτοια κομμάτια βγαλμένος από μία χώρα που δεν έχει κάνει κανένα μουσικό μπαμ εδώ και χρόνια,είναι κάτι πολύ σπουδαίο.
Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με αυτό το album;Να το πιάσεις από την αρχή και να μιλήσεις για το ξεχωριστό Dead Passengers;Να το πιάσεις από το τέλος και να αναφερθείς στο καταλληλότερο κλείσιμο με το Things you call fate;Καλύτερα λοιπόν να μη μιλήσεις καθόλου και να αφεθείς στα χέρια ή μάλλον στους ήχους του Sondre Lerche μιας και τα χέρια του θα είναι απασχολημένα με τις ακουστικές και ηλεκτρικές του κιθάρες.
Ο δίσκος είναι του 2001.Θα τον βρείτε μόνο μέσω παραγγελίας από το εξωτερικό ή θα τον κατεβάσετε από το internet.
Όλο το album σφύζει από μελωδία χωρίς δύσκολα γυρίσματα ή δύσληπτους ήχους για παιδεμένα αυτιά. Μα όσο παιδεμένο κι αν είναι το αυτί,ποιος μπορεί να αντισταθεί στο 60's revival και γενικά στις σωστά τοποθετημένες μελωδίες χωρίς υστερίες και επιτήδευση του τύπου "προσπαθώ να δείξω τι μπορώ να κάνω";Απλός δίσκος,straight into your heart.3 και 1/2 αστέρια για το album και άλλο 1/2 για την ηλικία στην οποία το έγραψε.


****

Review: The Bravery-The sun and the moon

Ακούγοντας τον δεύτερο δίσκο των Bravery ένιωθα πολύ ωραία. Pop μελωδίες να κατακλύζουν τα αυτιά σου και πιασάρικα τραγουδάκια να θέλεις να τα ξανακούσεις πολλές φορές. Από κει και πέρα όμως;Εδώ έρχεται το μεγάλο πρόβλημα για τους Bravery και για αυτό το δεύτερο album.Από κει και πέρα τίποτα.Ο δίσκος αξίζει μόνο για 45 λεπτά που έχεις ελεύθερα να καταναλώσεις και σίγουρα όχι εποικοδομητικά. Το συγκεκριμένο album δεν έχει να προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο και τίποτα το καινούριο.
Σε μία εποχή που η αμερικάνικη μουσική σκηνή προσπαθεί να μιμηθεί τις indie μελωδίες της πάλαι ποτέ "βασίλισσας" αγγλικής σκηνής εξάγοντας άλλοτε ενδιαφέροντα group και άλλοτε παντελώς αδιάφορα,είναι πολύ δύσκολο για τους Bravery να κρατήσουν μία ανοδική πορεία.
Όπως και στο πρώτο τους album ,έτσι και στο The sun and the moon ,υπάρχουν οι χορευτικοί ρυθμοί ,τα κλασσικά uptempo drums που χαρακτηρίζουν τον alternative-indie ήχο, και φυσικά τα heartbreaking στιχάκια που προσπαθούν να βγάλουν σταγόνες δακρύων ερωτικής ειλικρίνειας. Μάταια....
Δυστυχώς κύριε Endicott δεν μας πείσατε. Κρίμα ,γιατί ένα μέτριο ντεμπούτο όπως αυτό του 2005 σας επέτρεψε να αποβάλλετε τα άγχη που είχαν οι Strokes ή οι Libertines για επιτυχία και να δουλέψετε με ειλικρίνεια και μουσικό δυναμισμό. Και αυτό δεν το κάνατε....


**

* Αδιάφορο

** Μέτριο

*** Καλό

**** Πολύ Καλό

***** Απαραίτητο

Μουσική: Θαύμα ή Κατάρα ;

Με την ευκαιρία της δημιουργίας αυτού του ιστολογίου αποφάσισα να επιλέξω ως πρώτο θέμα την σκέψη του τι είναι άραγε η μουσική. Για τον καθένα μας αποτελεί σίγουρα κάτι το διαφορετικό και ξεχωριστό,αλλά πόσο βαθιά έχουμε ψάξει μέσα μας για το τι σημαίνει για τον καθένα η μουσική,πέρα από επιφανειακές σκέψεις και σχηματισμούς θεωριών.
Όλοι έχουμε κάνει συνειρμούς γύρω από τη μουσική που λατρεύουμε,θεωρίες συνομωσίας προκειμένου να αφανίσουμε από προσώπου γης την μουσική που απεχθανόμαστε και σκέψεις για το πώς θα μπορούσαμε μία μέρα να δείξουμε ή καλύτερα να αποδείξουμε στον υπόλοιπο κόσμο ποια είναι πραγματικά η μουσική κατηγορία που οριοθετεί την έννοια "μουσική".Το τελευταίο μάλλον δεν θα το καταφέρουμε ποτέ αφού πρέπει να ανατρέξουμε σε αρχαίες περιόδους και πολιτισμούς. Οι απαρχές της μουσικής δεν με απασχολούν όσον αφορά αυτό το κείμενο. Εδώ έχω ένα ερώτημα για το κατά πόσο η μουσική αποτελεί για κάποιους θαύμα για κάποιους άλλους κατάρα ή ,αν τελικά προκύψει έτσι,και τα δύο.
Ας υποθέσουμε ότι "κάποιος" άρχισε τη μουσική του εκπαίδευση με τις καλύτερες προϋποθέσεις,ακούγοντας μουσική από δίσκους που πρόκειται να κληρονομήσει και μάλιστα δίσκους "διαμάντια" που ανάγκαζαν το πικ-απ να βγάζει φωτιά και να γεμίζει πνεύμα και σώμα με ήχους των Tuxedomoon,των Camel,των Supertramp,των Led Zeppelin,των Rolling Stones και των Beatles.Η συνέχεια είναι ακόμη καλύτερη αφού ο νεαρός ξεσκίζει την βρετανική σκηνή των 90's ,με παράλληλες αναδρομές στο μάθημα ιστορίας που είχε μάθει από μικρός απ'έξω.Δεν ξεχνά τον Bowie ούτε ως Ziggy Stardust ούτε στις πιο "λογικές" στιγμές του. Αναθεματίζει τον πατέρα του επειδή δεν είχε αγοράσει σε βινύλιο το Abbey Road των Beatles και για να τον κάνει να πονέσει δυναμώνει το Sgt.Pepper's Lonely Hearts Club Band που μόλις είχε αγοράσει. Ώσπου έρχεται η στιγμή να ψαχτεί μόνος του.Παραγγελίες από εξωτερικό,περιοδικά,ατελείωτες ώρες στο διαδίκτυο και τάσεις μουσικού μαζοχισμού με τον τίτλο "αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις" αφού τριγύρναγε στα δισκοπωλεία ξοδεύοντας όσα χρήματα είχε πάνω του σε δίσκους που προσπαθούσε να μαντέψει αν όντως αξίζουν,προσπαθώντας να αποδείξει στον εαυτό του ότι πλέον είναι έμπειρος και ώριμος μουσικά. Άλλες φορές τα κατάφερνε και άλλες έχανε πανηγυρικά. Και αυτές οι σύντομες διαδρομές ,που παρακαλούσες να μην τελειώσουν, με τον πατέρα του μέσα στο αμάξι ακούγοντας και κριτικάροντας δίσκους,ανταλλάσσοντας απόψεις και ακούγοντας ευλαβικά τα όσα είχε να του πει ο πιο έμπειρος.
Και με τη μουσική αυτή έκλαψε,ονειρεύτηκε,γέλασε,ξέσπασε,ερωτεύτηκε. Άλλωστε αυτός ήταν και είναι για τον ίδιο ο σκοπός της μουσικής.Γι'αυτόν η μουσική είναι ένα θαύμα,ένα θαύμα που τον παίρνει μακριά και τον προστατεύει όταν η πραγματικότητα είναι σκληρή αλλά τον προσγειώνει όταν είναι έτοιμος να την αντιμετωπίσει.
Είναι όμως και καταραμένος,δέσμιος της σκληρής εργασιακής πραγματικότητας ,γιατί αυτός ο νεαρός αν ήταν πιο θαρραλέος και αποφάσιζε να πάρει το ρίσκο να ζήσει επαγγελματικά με αυτό που αγαπά περισσότερο είναι αμφίβολο αν θα έβγαζε το ψωμάκι του και αν τελικά τα κατάφερνε τότε θα ήταν πολύ άξιος αλλά και πολύ τυχερός.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Δεν μπορείς ,στη χώρα μας τουλάχιστον,να ζήσεις με τη μουσική.Και δεν εννοώ ως καλλιτέχνης αλλά ως δημοσιογράφος ή έστω ως dj. Σκεφτείτε μόνο να ξυπνούσαμε κάθε πρωί και να λέγαμε "Πού έχω να παίξω σήμερα;"-κοινώς-"Σε ποιους θα δώσω τα φώτα μου,ποιους θα κάνω να χορέψουν,να συγκινηθούν και να ερωτευτούν;" ή "Σήμερα κυκλοφόρησε το νέο album των Interpol και πρέπει να πάω στη δουλειά γιατί έχω να παραδώσω την κριτική μου σε μία ώρα".
Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι για πολλούς που ονειρεύτηκαν κάποτε ότι ήταν μουσικοί αρθρογράφοι,ρεπόρτερ σε φεστιβάλ,DJ και κορυφαίοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί η μουσική κυρίως ενδόμυχα είναι τόσο ένα θαύμα όσο και κατάρα. Ίσως κάποτε συγκεντρώσουμε κάποια χρήματα και ανοίξουμε ένα μαγαζάκι με δίσκους που μεσουράνησαν κάποτε,με άλλους που μεσουρανούν και με άλλους που θα μεσουρανήσουν.Ίσως πάλι γίνουμε DJ παίζοντας μουσική σε ξεχασμένα μπαρ με ελάχιστο κόσμο που όμως ξέρει να "ακούει",ή "φιλόσοφοι" που μέσω των ερτζιανών γεμίζουν τους "ακροατές" τους με ήχους γεμάτους ποιότητα νομίζοντας ότι έχουν φτάσει στην αλήθεια.

The out of time man

I'm walkin' out for love
I'm walkin' bad really down
Like a cool breeze
I'm gonna be late again
"Driver!" Wait for me please!"
I'm runnin' all in vain
Tryin' to catch
This fuckin' train
"Time don't fool me more"
& I throw my watch to the floor
(It's so lazy)
"Time don't do it again"
Now I'm stressed & strained
With anger & pain
In the subway train
Now it's half past two
Long gone the rendez-vous
Now it's half past three
Time made a fool out of me
Now it's half past four
Oh,baby can't you see
No use in waiting no more
It's timing tragedy
I think it's nine
When clock says ten
This girl wouldn't wait
For the out of time man